حرف دل

                      بنام او که داغ سرنوشت را در قلبم نهاد

نمی دانم با تو چگونه سخن بگویم و نمی توانم آن چه را که در دل دارم بر زبان بیاورم. 

بسیار نام تو را می شنوم قلبم جانی دوباره می گیرد اما تو را نمی بینم و این برایم بسیار تلخ است. 

گاهی بغض بر گلویم فشار می آورد احساس میکنم که به آخرین کوچه ی بن بست رسیده ام ناگهان یاد تو می افتم. 

نام قشنگت دیوار های بلند غمهایم را فرو می ریزد و پنجره ای به سرزمین سرسبز آرزوها می گشايد سرزمین آرزوهای خوب تو که بیاید تمام رشته های غصه ام پاره پاره می شود و تمام کاش ها به هستی تبدیل می گردد. 

ولی اکنون به پای تو گریه می کنم و برای تو با چشم عاشقم می گریم

با چشمانی از حسرت ندیدنت گریه ام شعر شبانه ی غم توست

اشکم را فراموش کن، آتش دلم را دریاب، صدای قلب عاشقم را بشنو و آن را از غبار غم بزدا.

افسوس که دیگر کلبه ی دلم خالی از روشنایی توست، افسوس که از آن همه زیباییت تنها جای پای تو در قلب من به یادگار مانده است،افسوس که با رفتنت شور زندگی را از من گرفته ای تا دیگر زیباییت را نبینم روی زیبایت که عاشقش من باشم. 

تنها عشق تو بود امید و آرزوی من افسوس که دیگر روی زیبای تو را نمی بینم آیا من سزاوار این همه غم و اندوه بودم؟

آيا بر صفحه ی تقدیر من تنها جدایی و حسرت نقش بسته؟ 

پس کجاست عشق، کجاست محبت تو، کجاست همدلی که هم نگارم باشد

آیا جز این بود که بر زخم هر دلی مرحمی باشم پس چرا عاقبت این گونه خودم بی یاور ماندم دیگر دستی نیست که شیشه ی غبار دلم را پاک کند، دیگر دلی نیست که به حالم بسوزد، دیگر کسی نیست صدای شکستن دلم را به یاد آورد، دیگر دلی نیست که هوای دلم را تازه کند، دیگر غمی نیست که دل من روی آن را به خود ندیده باشد

کاش می مردی ای دل و جدایی یار را نمی دیدی

کاش پرپر می شدی و شکستن بال و پر عشق را نمی دیدی. 

ای قبله گاه عشق و آرزویم

                                    بگذار نکته ای بگویم

اکنون که جدا از تو غریبم

                                      اکنون که ز عشقت بی نصیبم

ای بسته به تو همه ی وجودم

                                        من لایق عشق تو نبودم